Een zaak waarin het re-integratiebureau aangaf dat een tweede spoortraject contraproductief zou zijn. Volgens werkgever zou werknemer alleen kunnen re-integreren in beschut werk of in dagbesteding. De re-integratieinspanningen werden daarom gestopt. Het UWV legde vervolgens een loonsanctie op, omdat te weinig aan re-integratie was gedaan. Volgens het UWV was geen sprake van een ernstig ziektebeeld op grond waarvan elke vorm van re-integratie onmogelijk was.
De rechtbank laat de loonsanctie in stand. Werkgever had meer moeten doen in het re-integratietraject. In de uitspraak is te lezen dat “geen resterende arbeidsmogelijkheden” niet altijd gelijk is aan “geen re-integratiemogelijkheden”.