De Hoge Raad heeft in 2015 twee arresten gewezen over de status van vorderingen op een moedervennootschap uit hoofde van een afgegeven 403-verklaring. De vordering op een dochtervennootschap en de 403-vordering op de moedervennootschap moeten als twee op zichzelf staande vorderingen behandeld worden. Dit betekent dat beide vorderingen afzonderlijk kunnen worden gecedeerd, verpand en beslagen, maar ook dat een moedervennootschap zich niet kan beroepen op verweermiddelen van de dochtervennootschap. In de literatuur is kritiek geuit op dit standpunt.