Een constante veronderstelling in het Nederlandse wetgevingsbeleid van de afgelopen vijfendertig jaar is dat de wetgever de legitimiteit van normstelling kan versterken door inzet van alternatieve stijlen van regulering. De vraag is welke bedoelde en onbedoelde gevolgen de inzet van alternatieve reguleringsstijlen door de Nederlandse wetgever heeft voor de legitimiteit van normstelling. Dit proefschrift onderzoekt deze beleidsveronderstelling door in plaats van de gebruikelijke kwantitatieve benadering (meer of minder legitimiteit in de ogen van bestuur of burgers) een typologie van kwalitatieve bronnen van legitimiteit te ontwikkelen. Dit conceptuele kader dient om te achterhalen welke bronnen de wetgever beoogt te versterken met de inzet van alternatieve reguleringsstijlen en welke gevolgen die stijlen hebben voor de legitimiteit van normstelling. Zo zijn de legitimiteitsclaims in het wetgevingsbeleid inzichtelijker en beter toetsbaar te maken.