De scheidslijn tussen het zoeken van een bepaalde focus in een opsporingsproces en het ontwikkelen van 'tunnelvisie' is diffuus. Een te eenzijdige focus kan leiden tot dwaling, waarvan de Schiedammer Parkmoord in 2005 het eerste voorbeeld was. Sindsdien zijn maatregelen genomen om tunnelvisie bij opsporing en vervolging te voorkomen. Werken deze in de praktijk?